From April 2022, when I started to work on this research-based art project, to  September of the same year when I cut my hair in protest of the killing of Mahsa Amini,  to the present in which I completed this artwork, it felt like I was on a train passing  through the last two centuries.  

The presentation of the hair, face, and body of Iranian women has always reflected the  patriarchal nature of the government ruling over Iran. Iranian women have a long  history of fighting for their rights. One hundred and seventy years of this history are  documented in the references.  

From the early steps of this project, my main goal was to focus on highlighting the  active role Iranian women had in the nation’s history, thereby combatting the patriarchal  perspective held by the government that women have always been passive towards  their rights.  

Working on this multi-media installation and reviewing the history of the resistance of  Iranian women, I tried to utilize the same elements of women’s bodies which have been  an essential talking point in the nations political scene. Unveiling and exposing the hair  itself – ever since the unveiling of Tahirih Qurrat Al Ayn in 1848 – counts as one of the  fundamental actions that have consistently threatened the patriarchal foundations of  Iranian society and government. The Paykan car itself, the canvas for this installation,  is a typically masculine element in Iranian society. Covering this classic national car  with natural women’s hair, I appropriate this figure as a female body. The Paykan you  see in this artwork represents the body of the women whose sufferings were denied by  society, and who were forced to accept the decisions made for them, with their  resistance being disregarded throughout history.  

There are two videos being displayed on the windows of the car. One on the front  window, and one on the back. The video being played on the front window is a collage  of the faces of both renowned and unknown women who have fought to secure their  rights. I have excluded all of their names so that they all stand equal. The video being  played on the back window is the song for equality, which is a chant sung by women in  the last two decades for equal rights. 

As an independent artist, I acknowledge the resistance of Iranian women of every  background and ethnicity and their fight for their rights, especially the fundamental  right to freedom of expression. And with all due respect, I wish to dedicate this piece to  Jina-Mahsa Amini’s revolution.  

Simin Keramati 

January 2023

از زمانی کھ در بھار ١۴٠١ کار تحقیقاتی بر روی این پروژه را شروع کردم تا روزی کھ در اوایل پاییز ھمان سال برای اعتراض بھ قت ِل مھسا امینی موھایم را قیچی کردم، و تا بھ امروز کھ خلق و اجرای این اثر شکل گرفتھ، شاید زمان کوتاھی بھ نظر برسد، ولی برای من مانند نگاه کردن بھ عبو ِر قطاری بھ بلندای دو قرن گذشتھ است. در طو ِل ١٧٠ سال مقاومت مستند شده و برابریخواھانھی زنان ایران، ھمواره مو و چھره و اندام زنان بھ عنوا ِن ھویتی سیاسی در نظر گرفتھ شده بدون اینکھ جامعھ و دولتھا خود زنان را در تصمیمگیریھا دخیل بدانند. از ھمان ابتدای طرح این پروژه، ھد ِف من تاکید بر فاعلیت زنان ایرانی در طول سالھا مبارزه برای تعیین سرنوشت خود بوده است. ھمچنین بھ نقد کشیدن نگاه مردسالارانھی مکتوب کھ تلاشکرده زنان را در برابر آنچھ در تاریخ این کشور بر بدنشان رفتھ است منفعل و کنشپذیر نمایش دھد. در اجرای این چیدما ِن چند رسانھای، سعی کردهام با نگاھی بھ تاریخ مستند مقاومت زنان ایران برای آزادی ح ِق فردی بر بدن خود و آزادی انتخاب نوع پوشش، عناصر تصویری مورد بحث را بھ طور مستقیم بھ کار گیرم. نمایان کردن موی سر یکی از مھمترین و مقدماتیترین رفتارھایی بوده است کھ –از طاھره ق ّرةالعین تا امروز- ارکان تشکیل دھندهی جامعھی مردسالاری مثل ایرا ِن معاصر را بر ھم میریزد. از طرفی پیکان کھ بست ِر این اثر را تشکیل داده ً بھ صورت عنصر بصری و مفھومی مردانھ در فرھنگِ ایرانی تعریف میشود. با در نظر گرفت ِن این نکتھ و باغالبا پوشاند ِن این وسیلھی نقلیھی قدیمی/ ملی با موی طبیعی زنان، سعی در از آ ِن خود ساز ِی این تصویر داشتھام. از سویی دیگر، کوشش من بھ عنوان ھنرمندی مستقل برای خلق این اثر، تلاش در جا بھ جا کرد ِن ارزشھا در دیِد عموم بودهاست. پیکانی کھ در این اثر در معرض دید است در واقع نمایندهی بد ِن زنانی شده کھ در طو ِل تاریخ رنجشان نادیده گرفتھ شده، برایشان تصمیم گرفتھ شده و مبارزاتشان را ناچیز شمردهاند. 

آنچھ در پنجره این ماشین بھ شکل ویدئو دیده میشود نیز چھرهی این زنان مبارز در طول تاریخ بھ ھمراه صدای «سرو ِد برابری» است؛ سرودی کھ در اولین تجمعات زنان در دھھھای اخیرخوانده شد. سعی من در بھ تصویر کشاندن چھرهھا ھمتاسازی مبارزان گمنام و بیچھره در کنار کنشگران و افراد نامدار بوده است. بھ ھمین منظور نام اشخاص شناختھ شده را نیز بھ احترام افراد گمنام از پایین چھرهھا حذف کردهام. 

لازم میبینم در این بیانیھ اعلام کنم کھ من بھ عنوان ھنرمندی مستقل، مبارزات و مقاومتھای زنان ایرانی – با ھر نژاد و قومیت – برای حقو ِق خود را -کھ یکی از ارکا ِن آن آزادی حق انتخا ِب نوع پوشش است- بھ رسمیت شناختھ و این اثر را کھ برگرفتھ از ھمین مقاومت است با احترام بھ انقلاب ژینا-مھسا امینی تقدیم میکنم. 

سیمین کرامتی 

زمستان ١۴٠١

Residing in Canada, Simin Keramati (Persian کرامتی سیمین , Born 1970) is an Iranian-Canadian multidisciplinary artist.  

She has resisted the frames within which curators and gallerists typically place her art.  Working in photography, film, mixed media, and painting, Keramati references various elements  from news and social media. Her personal life and her own body are sometimes present in her  artworks. Her works often address themes of identity, diasporic experience, women’s rights,  and gender equality.  

She received her Master’s degree in fine arts from the Art University of Tehran. She started to  teach art courses at The Azad University of Art in Tehran and eventually became a permanent  faculty of Art and Architecture at Azad University.  

She moved from her hometown [Tehran] to live in Toronto in 2012 after struggling with serious  depression in the aftermath of the protests in Iran in 2009. She also resigned from Azad  University after moving to Toronto. After immigrating to Canada, she held exhibitions, delivered  talks on art and culture, and taught classes in visual art and art history. 

In her recent works, Keramati has been working on literature-based themes, reclaiming the role  of women in classical literature and stories. 

She was awarded the grand prize from Dhaka international biennial in 2003-04 for her video  installation “Rising up or falling down”. She was also shortlisted for the MOPCAP (Magic of  Persia Contemporary Art Prize) in 2009.  

Keramati’s works have been exhibited in Art galleries and Museums internationally, among the  most recent of them are the Aga Khan Museum in Toronto, RedCat Museum in the USA,  Saarland Museum in Germany, White chapel gallery in London.